Zakon, kapłaństwo, życie konsekrowane

[NYC]

Każdy z nas spotkał osobę w celibacie, zakonnice, księdza...

Co myślicie o tym, gdy ktoś podejmuje decyzję, by iść na księdza, zakonnicę, osobę konsekrowaną (taka osoba może żyć jak każdy inny świecki tylko bez małżonka lub żyć w jakimś instytucie życia konsekrowanego z innymi osobami konsekrowanymi)?

Jak byście zareagowali, gdyby ktoś z Waszych bliskich wybrał taka drogę?

Macie w wśród znajomych, rodziny takie osoby? Jak tak, jakie macie z nimi relacje?

Załóżmy że Ty wybierasz taka drogę - jak mogliby zareagować Twoi bliscy? 

Ja osobiście podziwiam osoby, które decydują się na wybór życia konsekrowanego, że mają odwagę przejść przez formacje seminaryjna/zakonną i zweryfikować, czy to jest ich droga, że podejmują się tego, żeby wstaoic do seminarium/zakonu i zobaczyć jak to jest być osoba konsekrowaną i na podstawie przezycia tam konkretnego czasu podjąć decyzję. Obecne czasy nie są łatwe, nie wszyscy angażują się w życie Kosciola i nie każdy z otoczenia podziela czyjąś wiarę, pojawiają się różne skandale z udziałem duchownych, młody człowiek może mieć wątpliwości, bo życie może zaoferować karierę, co powiedzą bliscy - to wszystko wpływa na decyzję i uważam, że jak ktoś decyduje się na ryzyko wystąpienia do zakonu/seminarium to serio musial w sobie stoczyć jakąś walkę i mieć odwagę zaryzykować mimo wszystko. Gdyby ktoś mi bliski wybrał taka drogę, to cieszylabym się tak samo, jak gdyby powiedzial, że jest w związku, bo przecież ma wybór, to jest jego decyzja. Zależałoby mi jedynie, by był tam szczęśliwy i spełniony i starałabym się wspierać te osobę w tej decyzji, w razie krzywdy/ braku odwagi rezygnacji nie nalegała bym, aby ciągnął formacje i dobrze przemyślał decyzję o ślubach wieczystych/święceniach, żeby potem nie żałował. Pewnie najtrudniej byłoby mi zaakceptować decyzję bliskiej osoby o wstąpieniu do zgromadzenia klauzurowego, ponieważ wiązałoby się to z mniejszą częstotliwością kontaktów. W moim otoczeniu osoby konsekrowane to: wujek zakonnik, w rodzinie sąsiadów zakonnica i kilku kolegów kleryków oraz ksieza poznani podczas mojej działalności we wspólnocie oraz siostry zakonne z wolontariatu i różnych rekolekcji. Z każdą z tych osób mam dobre relacje i mogę z tymi osobami porozmawiać na różne tematy swobodnie bez kosciolkowych manier. Gdybym to, ja miała wstapic do zakonu, to podejrzewam, że rodzina byłaby (delikatnie to ujmując) w szoku, a część znajomych by mnie w tym wsparło.

[Markiz]

Miałem kiedyś kumpla w liceum, który zaskoczył wszystkich pójściem do seminarium. Zaskoczył, gdyż jakoś nie dawał wcześniej po sobie poznać, że chce iść.

Do słowa "konsekrowane" mam od pół roku uraz, kiedy po rozpoczęciu pandemii biskupi masowo twierdzili, że nikt się nie zarazi w kościele i trzeba chodzić, bo "ręce księdza są konsekrowane". Ale jakoś realia zwyczajowo odstawały od wypowiedzi biskupów, bo co chwila pojawiała się w mediach informacja o zakażeniu kolejnego księdza, ludzi na mszy, itd. Nie zauważyłem, aby którykolwiek biskup przeprosił ludzi za wciskanie tych bredni i za narażanie zdrowia i życia niejednokrotnie starszych osób. No ale tak już przecież mamy od setek lat, liczy się kasa kościoła, zdrowie czy życie ludzi to są przy tym sprawy pomijalne.

Starając się zawsze rozumieć postępowanie osób, które niekoniecznie pokrywa się z moją wizją świata, to w dzisiejszych czasach droga życiowa typu będę księdzem budzi daleko idące wątpliwości przy tej skali ujawnionej w ostatnim czasie pedofilii w kościele, przy tej skali ujawnionych finansowych delikatnie nazywając nadużyć, itd. Zresztą ilość tzw. powołań od lat ciągle spada i jest to proces nieuchronny, więc pewnie nie będzie mi dane spotkać kogoś, kto wybiera się być księdzem.

[yiliyane]

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

Co myślicie o tym, gdy ktoś podejmuje decyzję, by iść na księdza, zakonnicę, osobę konsekrowaną (taka osoba może żyć jak każdy inny świecki tylko bez małżonka lub żyć w jakimś instytucie życia konsekrowanego z innymi osobami konsekrowanymi)?

Nie mam nic przeciwko, jeżeli taka osoba czyni to ze szczerej wiary (a nie na przykład z chęci dorwania się do władzy i bogactwa, chęci życia na garnuszku państwa z powodu lenistwa/braku jakichkolwiek umiejętności, czy, co najgorsze, z zapędów pedofilskich) i najlepiej aby również z chęci niesienia pomocy bliźnim w postaci działalności charytatywnej. 

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

Jak byście zareagowali, gdyby ktoś z Waszych bliskich wybrał taka drogę?

Moi bliscy ograniczają się do osób, które są lub były w związkach małżeńskich, więc nie mogą obrać takiej drogi. Gdybym jednak miała w (najbliższej) rodzinie kogoś, kto mógłby i chciałby taką drogę obrać, myślę, że moja reakcja zależałaby od motywów kierujących tą osobą, a także od tego czy jest świadoma zalet i wad Kościoła, czy jest zaślepiona propagandą rządową i kościelną i wierzy w te już przysłowiowe "konsekrowane ręce księdza".

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

Macie w wśród znajomych, rodziny takie osoby? Jak tak, jakie macie z nimi relacje?

Nie mam. Mam jedynie za sąsiada niedoszłego księdza, który wpadł ze swoją obecną już żoną i teraz mają szóstkę dzieci, których nie chce im się wychowywać. O tym sąsiedzie można by napisać całe wypracowanie, ale to nie jest temat na to  

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

Załóżmy że Ty wybierasz taka drogę - jak mogliby zareagować Twoi bliscy? 

Kiedyś mówiłam (trochę żartem, trochę serio), że pójdę do zakonu, na co mama i babcia zgodnie, że do "zakonu świętego Marcina, cztery nogi i jedna pierzyna"  Jako dziecko byłam bardziej, hm..., może nie wierząca, to złe słowo, tylko bardziej praktykująca, niż teraz i myślałam, że jak zostanę starą panną, to wstąpię do zakonu i przynajmniej nie będę samotna. Teraz już do zakonu nie chciałabym wstąpić, bo widzę jak bardzo Kościół się stoczył, nie mogłabym też klepać przez parę godzin formułek, umartwiać się i podawać księżom do stołu, więc problem staropanieństwa został... no cóż, odłożony w czasie. Jak zostanę sama na świecie, to będę się martwić co dalej, by nie zwariować.

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

(...) młody człowiek może mieć wątpliwości, bo życie może zaoferować karierę (...)

Ależ kapłaństwo też oferuje karierę i to całkiem niezłą. Nie każdy ksiądz się wybija, ale są tacy, co mają większe bogactwo i wpływy niż niejeden polityk czy biznesmen.

[WszyscyZginiemy]

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

Co myślicie o tym, gdy ktoś podejmuje decyzję, by iść na księdza, zakonnicę, osobę konsekrowaną (taka osoba może żyć jak każdy inny świecki tylko bez małżonka lub żyć w jakimś instytucie życia konsekrowanego z innymi osobami konsekrowanymi)?

Nic - to ich decyzja, po co ja mam się rozdrabniać nad nią?

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

Jak byście zareagowali, gdyby ktoś z Waszych bliskich wybrał taka drogę?

Byłabym w szoku bo jedna połowa najbliższych jest niewierząca, a druga to Świadkowie Jehowy a oni na razie zakonów nie prowadzą.

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

Macie w wśród znajomych, rodziny takie osoby? Jak tak, jakie macie z nimi relacje?

Z powyższego powodu nikogo takiego nie mam. Gdybym jednak miała, to na moje relacje z nimi nie miałaby wpływu droga życiowa jaką obrali, a to jakimi są ludźmi.

O 21.11.2020 at 18:41, NYC napisał:

Załóżmy że Ty wybierasz taka drogę - jak mogliby zareagować Twoi bliscy? 

Szok, z tego samego powodu co w przypadku odpowiedzi na pierwsze pytanie. Jestem przypadkiem beznadziejnej ateistki niezdolnej do uwierzenia w cokolwiek... nawet przestałam wierzyć w duszę.