Czy właściciele zwierząt upodabniają się do swoich pupili (i na odwrót)?

[Kerosine]

No właśnie, jak to jest? Z teorią o upodabnianiu się opiekunów psów lub kotów do swoich czworonogów [i vice versa] spotkałam się osobiście - nie zaprzeczam - głównie w kontekście humorystycznym i przy okazji mniej lub bardziej zabawnych memów, czy jednak aby na pewno nie ma w niej ziarnka prawdy? Ostatecznie wcale nie trzeba [i chyba nawet nie powinno się] traktować jej dosłownie i biorąc pod uwagę jedynie fizyczny wygląd, rzeczywisty wpływ właścicieli zwierząt na swoich pupili i na odwrót - jeśli w ogóle ma miejsce - dotyczy najprawdopodobniej przede wszystkim sfery psychiki. Co sądzicie na ten temat? Czy jeśli jesteście posiadaczami jakiegoś zwierzęcia zauważyliście z biegiem czasu, że upodobniliście się do niego przynajmniej w jednym konkretnym aspekcie? A może to Wasz czworonóg przejął jakąś Waszą cechę [cechy]? Jak wygląda to [może wyglądać] w przypadku posiadania więcej niż jednego zwierzaka?

Zachęcam do wypowiedzenia się  

[Sibethesto]

Nie mam pojęcia, czy coś w tym jest, ale czemu nie? Kto z kim przestaje takim się staje i w sumie zwierząt też to może dotyczyć.

Miałam kota, Feluś się zwał. I rzeczywiście miałam coś z nim wspólnego - był leniwym rozczarowaniem moich rodziców, nie lubił się bawić, tak, jak chcieli się z nim bawić.

[Kerosine]

3 godziny temu, Sibethesto napisał:

Nie mam pojęcia, czy coś w tym jest, ale czemu nie? Kto z kim przestaje takim się staje i w sumie zwierząt też to może dotyczyć.

Mam podobne zdanie, zresztą pomysł na ten temat bynajmniej nie wziął się z powietrza - już jakiś czas temu zauważyłam, że po tych kilku latach spędzonych w mniej lub bardziej licznym kocim towarzystwie zmianie uległ chociażby mój sposób poruszania się. Moje ruchy wydają mi się teraz bardziej pełne gracji i [w kontakcie z różnymi przedmiotami, przy operowaniu narzędziami itp.] jeszcze bardziej ostrożne/delikatne. Ogólnie zresztą spostrzegłam, że stałam się jeszcze czujniejsza i w większym stopniu wyczulona na nawet najdrobniejsze sygnały płynące z otoczenia, choć akurat ja zawsze byłam w pewnym sensie dzika - obcowanie ze stworzeniami, które [choć udomowione] zachowały ów pierwiastek w znacznie większym stopniu niż psy jak najbardziej mogło więc moje wrodzone "pierwotne instynkty" wyostrzyć.

W drugą stronę oczywiście też to działa - swego czasu całkiem poważnie zastanawiałam się, czy moja neurotyczna i wewnętrznie skonfliktowana osoba nie sprawia czasem, że najstarsza kotka w rodzinie wydaje się mieć taki problem z zapomnieniem o kocięctwie spędzonym częściowo w schronisku i wciąż pozostaje trochę dzikawa. Podobnie zresztą było/jest z najmłodszą członkinią stada, która po dziś dzień sprawia wrażenie lekko niedooswojonej.