Stara przyjaźń nie rdzewieje

[marii02]

Jakieś dwa lata temu do mojej klasy (6 podstawowki) doszła nowa dziewczyna. Od razu ją polubiłam, bardzo dobrze się dogadywalysmy, miałyśmy nawet tego samego idola. 
Po kilku tygodniach zostalyśmy przyjaciółkami. Byłyśmy jak siostry, zawsze sobie pomagałyśmy, bardzo sobie ufałyśmy, ze wszystkiego się zwierzałyśmy, miałyśmy tylko siebie. 
Po kilku miesiącach coś się zaczęło psuć. Ona zaczęła się kolegować z inną dziewczyna z mojej klasy, częściej z nią wychodziła w wolnym czasie, częściej rozmawiały. Byłam o nią zazdrosna, aż wreszcie pokłóciłyśmy się. Ja nie chciałam kończyć tej przyjaźni, ona też nie, ale pomyślałam że to nie ma sensu. Nie odzywałyśmy się w ogóle, ona chciała się pogodzić, lecz ja się nie zgadzałam, za bardzo mnie skrzywdziła - myślałam. 
Po wakacjach tamtego roku, okazało się, że będziemy chodzić do tego samego gimnazjum, nie byłam z tego bardzo zadowolona. Jakiś czas później, gdy znów widywalam ją w szkole zaczęło mi jej mocno brakować, tesknilam za nia, lecz nic z tym nie robiłam. Ona wciąż próbowała odzyskać relacje, a ja wciąż nie dawałam szans. Później było ponad rok spokoju. 
I wreszcie jakieś dwa miesiące temu, już w nowym roku szkolnym wspominałam sobie przyjaźń z nią i wtedy na prawdę zrozumiałam, że bardzo, ale to bardzo tęsknię i brak mi jej. Tak się złożyło, że akurat ona wtedy również sobie przypomniała i napisała do mnie, umówiłyśmy się na spotkanie. Następnego dnia spotkalyśmy się po szkole, wyznalysmy sobie wszystko, przeprosilysmy się i zaczelysmy normalnie rozmawiać. 
Po kilku dniach gadałyśmy już tak jak kiedyś, gdy jeszcze byłyśmy "siostrami". Teraz piszemy codziennie i w szkole siedzimy razem na każdej przerwie. Moje koleżanki z obecnej klasy, z którymi chodziłam również w podstawówce zauwazyly to, że znów się z nią przyjaźnie (w sumie nie dało się nie zauwaxyc). One doradzają mi to i mówią że znów mnie "wystawi" tak jak kiedyś, rodzina też mi to odradza. A ja już nie wiem co mam robić. Bardzo chce mieć taką prawdziwą przyjaciółkę, której mogę wszystko powiedzieć, wcześniej nie miałam kogoś takiego, nikomu tak nie ufalam. Teraz wzajemnie się sobie zwierzamy ze wszystkiego, a przecież chyba nikt nie powiedziałby swoich sekretów byle komu. 
I teraz tutaj moje pytanie, co byście zrobili na moim miejscu? Utrzymywalibyscie z taką osobą kontakt? Czy może odcielibyscie się od niej całkowicie i nie chcieli jej znać? 
Z całego serduszka dziękuję każdemu z osobna, kto przeczytał do końca moja "historię" i odpowiedział na pytanie <3