All Activity

... a także smutna, chora i z wyrzutami sumienia, bo pewne chwile [a właściwie całe lata] na zawsze pozostaną już w czasie przeszłym niedokonanym. Prawda, mogłabym wiele złożyć po prostu na karb choroby, ale chyba jednak... nie wszystko? Hmm. W sumie największe jaja byłyby wtedy gdyby okazało się, że w tym pociągu od samego początku nie było maszynisty, a jedynie autopilot. Niezwykle zaawansowana sztuczna inteligencja...

Zgodnie z sugestią @Gloria testowo modyfikujemy nieco zasady naszej zabawy - od tej pory wyznaczone do odpowiedzi zostają dwie osoby, a swoich następców i tematy dla nich wybiera ta z nich, która jako pierwsza udzieli odpowiedzi. Do pary @Celtowi dobieram @mw2, wątki pozostają bez zmiany

Cześć, a mogę prosić o pomóc? :) W internecie jest baardzo duży wybór farb "deco color", gdzie dokładnie zamawiasz i jaki rodzaj wśród wszystkich wybierasz? I czy trzeba podpalać farbę na samym końcu jak to robią malując na dworze, albo schną dość szybko? Z góry dziękuję za udzielenie odpowiedzi

Bardzo fajnie, że masz motywację, ponieważ to od twoich chęci zależy, czy w ogóle dojdzie do spotkania. Jeżeli chodzi o pokonanie lęku, stresu przed pierwszym spotkaniem to musiałabyś temat przedyskutować z jakąś osobą Może to być bliska osoba, a może to być także osoba zupełnie nieznana, z zewnątrz (np. psycholog lub psychoterapeuta). Miałem coś podobnego. Wszystko siedzi w naszej głowie. To przez to jak my postrzegamy rzeczywistość, tak ona jest przez nas postrzegana (ma to sens? ). Jeżeli zmienisz myślenie o danej rzeczy, to wiele się zmieni. Natomiast z takiego zwykłego, ludzkiego

Zacznę od tego, że długo jestem sama a poprzednie dwa związki plus jedna luźniejsza relacja na tyle skopaly mi tylek, fundując gorycz i rozczarowanie, że przestałam starać się o nawiązywanie relacji i utrzymanie ich. Z zaufaniem było też kiepsko przez jakis czas. Dlugo byłam sama, bo nie chciałam niczego na siłę. Niedawno nawiązałam przez portal rozmowę z pewnym facetem i mamy się spotkać, bo on z tych, co od razu chcą się spotkać i pogadać na żywo. Ja też chce, ale od czasu tamtych porażek towarzyszy mi lęk. Boję się bliskości. Sam dotyk wydaje mi się czymś obcym. Tak długo byłam sama, że prz

Pozamiatane

Gotowe, odpowiedziałam w drugim =) Tymczasem ponownie zapraszam do zabawy @Celt:

Uwielbienie okazywania emocji [czy może raczej umiejętność / gotowość / skłonność do tego] nie jest stricte przeciwieństwem introwertyzmu Fakt faktem jednak nie mogę się pod nim podpisać, a i introwertyczką jestem pełną gębą. Dusić aż nastąpi Wielki Wybuch I znów, to nie są dla siebie nawzajem antytezy. W tak zwanym ril lajfie wiodę samotnicze życie, jednak gdybym miała naturę pustelnika nie udzielałabym się nigdy tak intensywnie na żadnym forum. To jednak złożony temat związany w ogromnej mierze z tym, jak postrzegam ludzi w obu tych światach. W głębi duszy znam, al

Przepraszam za zwłokę To może dla @Kerosine tematy: i / lub

Tak, możesz zmienić miejsca spotkań. Możesz także zastanowić się, czy nie zacząć traktować znajomych z klasy i podwórka trochę mniej po koleżeńsku. To znaczy, skoro nie akceptują Twoich znajomych to jacy są z nich znajomi... ? Fakt faktem, może są po prostu zazdrośni, że się z nimi spotykasz, a oni spędzają czas tylko we własnym gronie.

Jak zmienisz swoje myślenie, to zmieni się świat dookoła... Jeżeli bardzo potrzebujesz dziewczyny to rób jakiekolwiek kroki w tym kierunku. Inna sprawa, przecież niekoniecznie od razu musisz mieć dziewczynę, może najpierw znajdź jakąś koleżankę, z którą będziesz mógł porozmawiać, spędzić czas... Gwarantuję Ci, że wokół Ciebie jest sporo wolnych dziewczyn, a już na pewno sporo dziewczyn, które są chętne nawiązać kontakt. Przecież każdy z nas jest w takiej samej sytuacji i chciałby poznać kogoś, z kim może fajnie spędzić czas.

Musiałabyś coś więcej napisać, jakieś konkretne sytuacje, ponieważ teraz trudno jest coś napisać na takie ogólnikowe stwierdzenia... Na przykład, skąd wiesz, że nie chce się otworzyć? Ile od niego otrzymujesz wsparcia, a ile mu dajesz? O jakich rzeczach nie potraficie rozmawiać?

Odnośnie tego tematu to niedawno ukazał się news, gdzie mężczyzna określający się jako niebinarny zaczął przychodzić myć się pod damskie prysznice na basanie https://www.fakt.pl/wydarzenia/polska/szczecin/szczecin-mezczyzna-korzysta-z-damskiej-lazienki-na-basenie-urzednicy-rozkladaja-rece/23rrt31

Najbardziej denerwującą cechą kobiety (ale tyczy się to także mężczyzn) jest zachowanie polegające na traktowaniu innych z góry. Można to również określić mianem wywyższania się. Polega to na tym, że dana osoba uważa się za kogoś lepszego od innych, którzy w jakiś sposób nie spełniają określonych standardów. Nie wiem, czy to nie jest także związane z ego. Sztandarowy przykład może polegać na tym, że udajemy się do salonu samochodowego w niezbyt eleganckim ubraniu i zostajemy zakwalifikowani przez obsługę jako "niezbyt zamożni klienci" i odpowiednio do tego standardu będziemy traktowani. Oczywi

Ile dokładnie się znacie? Wcześniej też rozmawialiście, ale nie spędzaliście ze sobą aż tyle czasu? Raczej Twoje kompetencje nie są tutaj brane pod uwagę (chyba, że mowa o umiejętności słuchania). Możliwości są dwie: jest osobą dość skrytą, mimo, że może czuć się swobodnie w towarzystwie, to rozmawiać potrafi tylko o całej otoczce, bez wchodzenia w szczegóły dotyczące jego uczuć, emocji czy doświadczeń z dzieciństwa (bardziej prawdopodobna) lub coś w Twoim zachowaniu przeszkadza mu, by się otworzyć (mniej prawdopodobne) - albo nie w Twoim zachowaniu, a np. świadomość, że mógłby Cię zr

Ogólnie się zgadzam, choć w przypadku SLD i Palikota do pewnego stopnia rozumiem decyzję, prawo dotyczące subwencji mamy jakie mamy. Mówisz znów o rządze i ogólnym funkcjonowaniu w polityce, a mowa jednak jest o elektoracie. Ten natomiast jest po prostu cyniczny, i nie ograniczam tego jedynie do elektoratu PiS. Generalnie chodzi po prostu o popularne "wszyscy kradną, ale Ci jednak coś dają". Słowem, ludzie przeważnie mają w dupie co "ich" politycy robią robią na lewo, o ile coś tam dla nich zrealizują. Tak szczerze to Ja rządu PiSowskiej części postsolidarności, postrzegam jako

Jestem w nietypowej relacji. Mam przyjaciela, wszystko robimy razem, lubię to niczego mi nie brakuje. Jeszcze rok temu umierałam z zazdrości o inne jego przyjaciółki. Od ponad pół roku jesteśmy prawie cały czas razem, pomieszkujemy cały czas w jego lub moim domu rodzinnym, dla rodzin nie jesteśmy gośćmi, a członkami. Ale czuje, że oboje mamy rzeczy, o których nie umiemy rozmawiać. Chce mu dawać tyle wsparcia, ile ja otrzymuje. Ale on nie umie się przede mną zawsze otworzyć, teraz ma naprawdę zły czas, czuje to, widzę, a mimo to nie chce ze mną rozmawiać o tym, jakby nie czuł, że jestem osobą

Drugi pogrzeb w przeciągu dwóch tygodni. Zaczyna się lawina odejść bliskich z tego świata. Tak przeczuwam...

"Rzeczywistość jest stanem umysłu". Jeśli będziesz z góry zakładał, że nigdy nikogo nie znajdziesz i nie dopuszczał do siebie nawet cienia innej możliwości, to tak właśnie się stanie... Sorry, ale nadal młokos z Ciebie Co innego gdybyś był po czterdziestce, wtedy rzeczywiście można by snuć teorie o samotności do grobowej deski. Myślałeś o terapii i ogólnie skorzystaniu z pomocy psychologa / psychiatry?

Jak pogodzić się z jasnym faktem że nie miałem i nigdy w życiu nie będę miał żadnej dziewczyny? Czuję się beznadziejnie z tego powodu. Samotność jest okropna i zniszczy każdego człowieka który jej nie zaakceptuje. Mam ponad 20 lat, za 10 lat będę po trzydziestce, nadal będzie to samo a mi już pewnie nie będzie chciało się żyć. Najgorsza jest dla mnie świadomość zmarnowanego życia i pewnego faktu że żadnej dziewczynie nawet przez myśl nigdy nie przejdzie by chciała ze mną być. Dla mnie to katastrofa. Co prawda mam hobby które pozostanie ze mną prawdopodobnie do grobowej deski(Formuła 1, informa

Zmęczona.

Always driving into tunnels Looking for the heart of darkness Always peering through the forest Headlights burning like a promise

@Gloria, wybierz jeszcze następną osobę i tematy dla niej =)

Przyznam, że o takim sposobie budowania rzeźby [chyba] nie słyszałam, sceptycznie podchodzę jednak do wszelkich metod obiecujących cudowne rezultaty w zasadzie bez wysiłku. To po prostu zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Nawet jeśli można zaobserwować jakieś efekty, według mnie i tak są one nieporównywalnie mniejsze do tych wypracowanych na normalnym treningu / ich trwałość jest znikoma. Ogólnie cała sprawa pachnie dla mnie szarlatanerią i żerowaniem na ludzkiej naiwności - aczkolwiek podkreślę raz jeszcze swą perspektywę laika. Wydaje mi się, że może chodzić o nieodczuwanie przepływ

Bieganie.